Donderdag 29 juli

Na een heerlijke rustdag, waarop iedereen een beetje kon bijkomen van de eerste twee vermoeiende dagen, verzamelden we om kwart voor negen bij het gebouw van de YMCA. Met de witte schoolbus van de YMCA reed chauffeur Foster ons naar Augusta. Daar kregen we een rondleiding door het State House, waar de regering en de gouverneur van de staat Maine resideren. Ook werden we nog even toegesproken door een afgevaardigde, die een familielid was van Morgan Dorsey, één van de Amerikaanse begeleiders op deze tour. Na een korte lunch in het naast het State House gelegen park, gingen we naar het Statemuseum. Geloof het of niet, maar er zijn mensen, die binnen een tijdsbestek van tien minuten een compleet museum kunnen bekijken! Maar ook aan het museumbezoek kwam een eind en we stapten opnieuw in de bus die ons naar een Y-kamp in de buurt van Augusta bracht. ‘ t Was ook vandaag weer heerlijk weer, zodat we, nadat we ons in onze cabins hadden geinstalleerd, meteen konden gaan zwemmen in het bij het kamp gelegen meer. Dat was wel even wennen, want met name de jongens hadden wat moeite met de regels die op een Y-kamp gelden!Na het zwemmen ging een deel van de groep voetballen op het sportveld en de rest ging met kano’ s het meer op. Dat was erg leuk, ondanks de “ schipbreuk”, die enkele kano’ s leden: nadat de kano van Henk en Leon ten onder was gegaan, schoot een twee kano met daarin Morgan en Jacomine te hulp. Geloof het of niet, maar bij de “ reddingspoging” kapseisde ook deze kano, met het resultaat dat er toen vier mensen in het water lagen. Op zich een grappige situatie, ware het niet dat alle spullen van Morgan, haar fototoestel, mobiele telefoon, papieren etc. ook in het water kwamen, wat natuurlijk heel vervelend was.‘ s Avonds was het diner in een grote dininghall. Ook daar gelden regels, die op ons Nederlanders wat vreemd overkwamen en waar sommigen het wat moeilijk mee hadden, maar gelukkig maakte de pizza’ s veel goed!Later op de avond was er een disco op het kamp, waar we tot circa negen uur bleven. Toen trokken we ons terug in ons eigen kleine kampje, waar we nog lange tijd gezellig rondom ons kampvuur zaten. Met dank aan met name Dirk, die zoveel hout uit het bos had gesleept, dat de eerste weken niemand meer hout hoeft te sprokkelen om een kampvuur te maken!