Woensdag 11 augustus

Na opnieuw een rustdag, kwam de groep om een uur of negen ‘ s ochtends bij de YMCA bij elkaar. Op het programma stond vandaag Funtown/Splashtown. Na ongeveer 1,5 uur rijden zette onze chauffeur Tom ons op deze bestemming af. Eerst gingen we met z’ n allen naar Funtown. Daar kon je o.a. plaats nemen in enkele roller-coasters en andere attracties. Na de lunch ging vrijwel iedereen naar Splashtown. Daar waren we bepaald niet de enigen; het mooie weer had velen er toe gebracht ook hierheen te komen. Dat betekende dat je voor sommige slides (glijbanen) vrij lang moest wachten, maar het was fun. Om ongeveer vijf uur verlieten we de parkeerplaats om anderhalf uur later vermoeid maar voldaan in Boothbay terug te keren.

Donderdag 12 augustus

Ook deze laatste volledige dag in Boothbay kon ieder op zijn/haar eigen manier invullen. Tegen de avond kwam iedereen naar kamp Knickerbocker; niet alleen de “Kattikers”, maar ook alle gastouders, de Boothbay kids enz. In het kamp waren een aantal tafels klaargezet en gedekt voor de Lobsterbake. Maar niet iedereen leek te begrijpen dat kreeften zijn om op te eten; sommigen meenden dat je er de meiden mee bang moest maken en anderen hielden de kreeften beet bij hun scharen en zwaaiden ermee alsof ze aan het discuswerpen waren. De kreeften zagen rood van ergernis……
Gelukkig waren er ook velen die dit heerlijke maal, de kreeften, de mossels en de clams , wel wisten te waarderen en ervan smulden. Na de maaltijd moest er een foto van de hele groep gemaakt worden; Ed, de leider van het Knickebockerkamp kreeg zoveel camera’ s in z’ n handen gedrukt, dat hij er wel bijna een kwartier mee zoet was!
Daarna verliet langzamerhand iedereen het kamp om terug naar huis te gaan. Nog één nachtje slapen in Boothbay en dan komt het echte afscheid………

Maandag 9 augustus

Na twee “vrije” dagen komen we om een uur of negen bij het gebouw van de YMCA weer bij elkaar. Vandaag is er werk aan de winkel. Letterlijk, want we gaan in drie groepen aan de slag op drie verschillende lokaties voor de Land Trust. Zo was er een groep, die een pad weer begaanbaar moest maken door takken te snoeien en een groep die een afzetting ging herstellen.. “Prepare to sweat” stond erop het programma en dat werd het dus ook; aanvankelijk was het bewolkt en ging het wel, maar al snel kwam het zonnetje door en en werd het echt zweten. Gelukkig waren we al een uur eerder dan gepland klaar en konden we weer terugkeren naar de YMCA. Vandaar werden we vervoerd naar het centrum van Boothbay, waar ieder de tijd tot 13.30 zelf kon volmaken.
Op dat tijdstip gingen we aan boord van de “Harbor Princess”, het schip van de Boothbay Whale Watch. Alleen Dave moest verstek laten gaan, omdat hij zich niet lekker voelde. Achteraf gezien een heel juiste beslissing, want de zee was tamelijk ruw en niet alle leden van onze groep bleken echte zeebenen te hebben. Groen van ellende werd niemand, maar enkelen waren toch wel heel blij toen we na ca. 3,5 uur weer terug waren in Boothbay Harbor. Hadden we ook nog de pech, dat we geen enkele walvis te zien kregen; een enkele dolfijn en een flinke groep zeehonden, die op een rotspartij lagen te zonnen, was het enige “wild” dat door ons deze middag werd gespot.
Omdat we geen enkele walvis hadden gezien, kregen we eenmaal terug in Boothbay allemaal een vrijkaartje voor een volgende trip. Een aantal zal van dit kaartje vermoedelijk écht geen gebruik maken. Ook Dirk zal geen tweede reis maken, want hij verpatste zijn vrijkaartje voor tien dollar aan een Amerikaanse. Tsja, Nederlanders, we waren altijd en zullen ook altijd een handelsvolkje blijven…….

P.S.: Jacomine en Leen maakten de volgende ochtend een tweede trip met de “Harbor
Princess” . De zee was een stuk kalmer dan op maandag en zij zagen twee haaien, een school van circa zes dolfijnen, die het schip enige tijd vergezelde, een vijftal Ocean Sunfishes (grote vissen, die de vreemde gewoonte hebben om aan de oppervlakte op hun zij liggend te rusten!!) en last but not least, kort voor de terugkeer in de haven van Boothbay en de hoop om een walvis te zien eigenlijk al was opgegeven, een zgn. Minky, een kleine walvis, die tot vreugde van alle passagiers op het schip meerdere malen even aan de oppervlakte kwam. Het kan verkeren……….

Vrijdag 6 augustus

Vandaag stond er een stranddag op het programma in Reid State Park, vertrek 9.00 uur en terugkomst rond 17.00. Aangezien een groot aantal groepsleden (vooral de dames) graag zou zien dat er shopping-moment in het programma werd opgenomen reed buschauffeur eerst naar Freeport, een stadje met een groot aantal outlet-shops waar iedereen naar hartelust zijn of haar gang kon gaan. Gelukkig waren we met de bus gegaan… Om 12.30 was iedereen weer terug bij het afgesproken meetingpoint. Leonie de R. moest en zou Uggs hebben maar kon ze in eerste instantie niet vinden. Gelukkig had Corne wel een winkel ontdekt waar ze te koop waren en zo konden we na een vertraging van een kwartier(…) op weg naar Reid State Park. Het was erg warm, en dus prima weer voor een middagje strand. Het strand was anders dan wij gewend zijn; het zand is grover, de golven veeeeel hoger en het water erg koud! Tijdens het zwemmen was het erg handig dat we een lifeguard (Dirk) bij ons hadden want hij heeft in actie moeten komen om Karl te “redden”. Tegen een uur of 16.15 zijn we richting de bus gegaan en om 16.30 reden we weg. Onderweg werd er nog gestopt bij de Dairy Queen voor een ijsje
En tegen 18.00 na een file-rit werd iedereen door de hostfamilies opgepikt bij de Y.

Woensdag 4 augustus

Rond kwart voor zeven maakt de wekker een eind aan de nachtrust. Iedereen heeft lekker geslapen, hoe kan dat ook anders na een dag als gisteren, en na het ontbijt maken we ons klaar voor het kayaken. Het weer ziet er vandaag aanvankelijk slecht uit; om acht uur regent het nog hard, maar korte tijd later breekt de zon door en wordt het gelukkig droog, warm en aangenaam weer. We hebben al wat “ervaring” met en op de rivier, dus de instructeur hoeft ons ditmaal minder te vertellen dan gisteren en als snel stappen we in de bus, die ons afzet bij een plek langs de rivier. Sommigen gaan in hun uppie in een kayak, anderen met z’ n tweeen en een vijftal meiden stappen in een kleine raft, die tijdens de vaartocht steeds verder achteropraakt en uiteindelijk door één van de instructeurs op sleeptouw moet worden genomen. Dat vonden de dames heel fijn!!
Na een uur of twee bereiken we het eindpunt en gaan we met de bus teug naar het kamp. Na de lunch aldaar stappen we in onze eigen bus en begint de reis terug naar Boothbay, ook nu tot grote blijdschap van velen onderbroken door een stop bij MacDonalds. Rond een uur of vijf arriveert de bus bij kamp Knickerbocker, waar de meeste gastouders al klaar staan om ons op te pikken. Na een paar mooie, maar vermoeiende dagen, hebben we morgen een dag rust.

Dinsdag 3 augustus

Half zeven loopt de wekker af. Het is vandaag dus vroeg opstaan, iets wat niet iedereen even gemakkelijk afgaat. Maar als we om iets over zevenen gaan ontbijten is iedereen aan tafel. Na het ontbijt krijgen we van één van de begeleiders van Northern Rafting instructie over het materiaal, veiligheidsmaatregelen (hoe red je elkaar of jezelf in geval van nood) etc. Dan maken we ons klaar; iedereen krijgt een wetsuit, een reddingsvest, een helm en speciaal schoeisel. Als iedereen zover is, stappen we in de bus en rijden we naar de voet van de dam, waar onze rafting-boats al klaar liggen. Er worden vier groepen van acht geformeerd ( behalve de 15 Nederlanders, zijn er ook een aantal Boothbay kids en chaperones, Sandy, Becky, Morgan, Andy en chauffeur Matt mee) en als iedereen de laatste instructies heeft gekregen en er wat “droog” geoefend is, dragen we de boten naar het water en gaan we dan eindelijk de rivier op. Het eerste stukje is nog vrij simpel, maar dan volgen er in snel tempo een aantal imposante stroomversnellingen, die elk, echt Amerikaans, prachtige namen dragen, zoals bijv. “Big mama”. Ondanks het (angst?)geschreeuw, dat de rust in deze prachtige omgeving, verstoort, valt niemand uit de boot en komen we langzamerhand in rustiger vaarwater, waarna we na een uur of drie
het eindpunt van deze rafting bereiken. Terug in het kamp, gaat een deel van de groep opnieuw naar de Moisy river waterfalls, want sommigen hadden na de verhalen van gisteren toch wel een beetje spijt dat ze niet waren meegegaan……
Na het avondeten (Taco’s) is iedereen “vrij”. We gaan deze avond al vroeg, iets na tienen, naar bed, want morgen moeten we alweer vroeg op. En geloof het of niet, maar

Maandag 2 augustus

Rond de klok van negen uur verzamelen we bij kamp Knickerbocker. Als iedereen er is, rijden we met de bus naar het Baldwin Center. Daar doen we een soort “teambuilding program”; een paar spelletjes en doe-acitiviteiten, zoals elkaar over een hoge schutting helpen klimmen. Als we klaar zijn met dit ochtendprogramma, rijden we terug naar kamp Knickerbocker en nuttigt iedereen zijn meegenomen lunchpakketje. Daarna wordt de bus geladen en met chauffeur Matt achter het stuur, beginnen we aan onze trip naar de Northern utdoors Rafting Company, waar we, de naam zegt het al, gaan raften. Maar eerst moeten we een uren durende busreis, gelukkig voor velen onder ons onderbroken door een stop bij MacDonalds, doorstaan. Om een uur of vier komen we aan bij deze aan de Kennebec river gelegen accomodatie, die er prima uitziet; we slapen er in groepen van acht in houten cabines en je hoeft je er niet te vervelen; er is een voetbalveld, een volleyball veld, een basketbalveld en, helemaal toppie, een zwembad.
Na het avondeten (pizza) gaan een aantal mensen uit de groep naar Moisy river waterfalls, een kwartiertje rijden van ons kamp. Bij toeval ontmoeten we daar een paar locals, die in de buurt wonen en zij brengen ons naar een prachtige zwemplek onder één van de watervallen. Het water is niet koud en al snel ligt een groot deel van het gezelschap in het water. Tegen achten, het wordt al vrij vroeg donker hier, rijden we terug naar het kamp. Daar gaan sommigen nog even sporten of bij het kampvuur zitten. Rond een uur of elf/half twaalf gaan we naar bed en geloof het of niet, maar binnen een kwartier slaapt (bijna) iedereen als een roosje………

Zondag 1 augustus

Vandaag hebben we elkaar ontmoet in de Congegrational church. Het thema van de dienst was Salomo, en de schiftlezing was zowel in het Engels als het Nederlands; er werd gelezen door Esther, Leon en Naomi. Na de preek was er een avondmaalviering en aan het eidne van de dienst was er een gezellig samen zijn waarbij iedereen werd getracteerd op IJs. De rest van de dag was een Host Family Day, hopelijk heeft iedereen genoten van het mooie weer en alvast uitgerust voor de komende rafting trip!

Zaterdag 31 juli

Deze dag was een Host Family Day. Iedereen had andere plannen, maar velen van ons hebben elkaar ontmoet bij de 5K Run; een hardloopwedstrijd van 5 kilometer bedoeld als fundraiser voor een nieuw community track. Van onze groep deden Leen, Joost, Dave, Benjamin, Nell en Wyatt mee. Het was een zwaar parcours en het was erg heet; afzien dus! Bij de prijsuitreiking was er enige verwarring; Leen won de derde prijs maar was helaas geregistreerd als “female” dus de reddingsboei met daarop de datum en naam van de wedstrijd gingen helaas aan zijn neus voorbij.. Gelukkig heeft hij wel de “Jonkies” verslagen; een hele prestatie!

Vrijdag 30 juli

Na voor sommigen een heel korte nacht werden we vrijdagmorgen we al om 8.00 in de “Chapel” verwacht voor de “Thought of the day”. Vervolgens was er de vlaggenceremonie waarbij onze groep het Wilhelmus heeft gezongen. Onze Amerikaanse gastheren – en vrouwen waren zeer onder de indruk, dus mochten we als een van de eerste groepen de ontbijtzaal betreden. De rest van de morgen brachtenb we door in de bus die ons terugbrteacht naar Boothbay Harbor. Daar aangekomen was er vrije tijd waarna we met elkaar hebben gelunched. Om Half 2 vertrok de boot die ons naar Burnt Island bracht. Op Burnt Island warden we verwelkomd door een familie die ons liet zien hoe het leven was in de jaren 50 als vuurtrorenwachtersgezin zonder elektriciteit of andere moderne genoegen. Bijna vergaten we de traditionele groepsfoto, maar dankzij Dagmar is dit toch nog goed gekomen. Tegen een uur of vier werden we opgehaald door Lobstermen Rusty en Marshall die ons de fijne kneepjes van het kreeftenvissersvak hebben bijgebracht. Het was een belevenis! Helaas vond niet iedereen de kreeften even leuk…. Na een interessante en gezellige middag werd iedereen rond 18.00 uur opgehaald voor een lang weekend met de host families.

Donderdag 29 juli

Na een heerlijke rustdag, waarop iedereen een beetje kon bijkomen van de eerste twee vermoeiende dagen, verzamelden we om kwart voor negen bij het gebouw van de YMCA. Met de witte schoolbus van de YMCA reed chauffeur Foster ons naar Augusta. Daar kregen we een rondleiding door het State House, waar de regering en de gouverneur van de staat Maine resideren. Ook werden we nog even toegesproken door een afgevaardigde, die een familielid was van Morgan Dorsey, één van de Amerikaanse begeleiders op deze tour. Na een korte lunch in het naast het State House gelegen park, gingen we naar het Statemuseum. Geloof het of niet, maar er zijn mensen, die binnen een tijdsbestek van tien minuten een compleet museum kunnen bekijken! Maar ook aan het museumbezoek kwam een eind en we stapten opnieuw in de bus die ons naar een Y-kamp in de buurt van Augusta bracht. ‘ t Was ook vandaag weer heerlijk weer, zodat we, nadat we ons in onze cabins hadden geinstalleerd, meteen konden gaan zwemmen in het bij het kamp gelegen meer. Dat was wel even wennen, want met name de jongens hadden wat moeite met de regels die op een Y-kamp gelden!Na het zwemmen ging een deel van de groep voetballen op het sportveld en de rest ging met kano’ s het meer op. Dat was erg leuk, ondanks de “ schipbreuk”, die enkele kano’ s leden: nadat de kano van Henk en Leon ten onder was gegaan, schoot een twee kano met daarin Morgan en Jacomine te hulp. Geloof het of niet, maar bij de “ reddingspoging” kapseisde ook deze kano, met het resultaat dat er toen vier mensen in het water lagen. Op zich een grappige situatie, ware het niet dat alle spullen van Morgan, haar fototoestel, mobiele telefoon, papieren etc. ook in het water kwamen, wat natuurlijk heel vervelend was.‘ s Avonds was het diner in een grote dininghall. Ook daar gelden regels, die op ons Nederlanders wat vreemd overkwamen en waar sommigen het wat moeilijk mee hadden, maar gelukkig maakte de pizza’ s veel goed!Later op de avond was er een disco op het kamp, waar we tot circa negen uur bleven. Toen trokken we ons terug in ons eigen kleine kampje, waar we nog lange tijd gezellig rondom ons kampvuur zaten. Met dank aan met name Dirk, die zoveel hout uit het bos had gesleept, dat de eerste weken niemand meer hout hoeft te sprokkelen om een kampvuur te maken!